Ineens was hij daar, de zin die ik zocht, de kapstok:
be strong, maar ni te strong.
Ik zit al een tijdje te denken over een nieuwsbrief reeks. De inhoud van wat ik wil vertellen zit al maaaannden in mijn hoofd, maar de start, die zin die alles zei… die kwam maar niet tot 3 weken geleden, toen een mama aan de schoolpoort vroeg hoe het ging en na de beide onze vermoeidheden ne keer geventileerd te hebben ze tegen mij zei: alles gaat voorbij, be strong… maar ni te strong hé. Alles wat (prikkelgevoelige) mama zijn is voor mij zit in die zin.
Volgende keer daarover meer, eerst het voorstellingsrondje.
Ik ben Lien, getrouwd met Tom en mama van 3 jongens: Senne, Aaron en Matijs. Ik ben ergotherapeut in hart en nieren, draagconsulente in hart en handen en doula of geboortebegeleidster in hart en ziel. Ik ben hoog sensitief, een absoluut papier mens (overzicht moet en zal er zijn) en ik durf snel over mijn grenzen gaan. Vooral geluid speelt mij parte. Te veel lawaai, te luid, te lang en ik word ongelooflijk kwaad en lastig. Kan er niets aan doen. Mijn zenuwstelsel geraakt overprikkeld en toont dat door te veranderen in een boze moeder. Tof ze als je wilt gaan supporteren tijdens een volleybal toernooi. Ik ben de enige mama die daar zit met oordoppen in.
Ik zeg op alles JA, omdat alles ook gewoon zo fijn is om te doen en er zoveel informatie bij te leren valt. Om dan na een tijdje te merken dat mijn lijf in de prullenmand ligt en de tranen van pure onmacht over mijn wangen stomen. Que de echtgenoot voor de nodige TLC en het terug plaatsen van mijn voeten op de grond. Ik moet zeggen dat hij daar over de jaren erg goed in geworden is. NEEN leren zeggen of op z’n minst eerst nadenken is dus een werkpuntje. *informatie gedeeld in goed vertrouwen, gelieve dit niet tegen mij te gebruiken*
Weinig tijd voor hobby’s wel. Ik doe aan permacultuur in mijn tuin, luie wijven tuinieren noem ik dat, al denk ik dat ik daarmee de permacultuur wel wat onrecht aandoe. Mijn tuin is mijn therapie. Ik kom tot rust door putten te graven, compost te mengen, onkruid uit te doen, grond te zeven,… Hallo proprioceptie!
Nog één heel heel belangrijk dingetje. Ik ben een onderneemster met dyslexie. Ik wil daar heel eerlijk in zijn. Dat is het einde van de wereld niet en dat gaat mij zeker niet tegenhouden. Dat wil wel zeggen dat er af en toe schrijffouten in mijn schrijfsels staan. Schrijffouten is een ding in onze maatschappij, iets heel gewichtig. Een mail met een fout in is echt NOT DONE… Heb je ook die mening, dan raad ik je aan om nu te stoppen met lezen want een foutloze blog kan ik je niet garanderen. Wat ik je wel beloof is een blog met tonnen info rond prikkelgevoelig ouderschap vanaf de eerste dag van de zwangerschap tot je kindje 3 jaar is en misschien wel nog verder dan dat.
Goed, tot hier mijn voorstelling. Nu is het aan jou. Stel jezelf eens voor aan jezelf.
Wie ben je? Wat doe je, wat zijn jou waarden en normen, waar wil jij voor gaan? Wat zijn de grenzen die je liever niet overgaat en waar liggen de grenzen die een absolute muur zijn, de Non-negotiables? Wie of wat zijn jou hulpbronnen? Waar haal jij energie uit voor jezelf, wat heb jij en alleen jij nodig om te functioneren? En dan heb ik het niet over jij als mama, partner, werkneemster, dochter,… maar jij als persoon op jezelf. Je mag dat doen op een wit papier, maar je kan ook het sjabloon gebruiken dat je kan downloaden onderaan deze blog. Hou hem bij de hand, want ik grijp er regelmatig naar terug. Ik ben altijd benieuwd naar wat je geleerd hebt over jezelf. Je mag je sjabloon altijd naar me mailen of delen op je socials en @prikkelsendragen daarin taggen.
Comments